Een prachtig begin

Ze hadden al wel gemaild, foto’s van elkaar bekeken, wat chatgesprekken gevoerd. Al was dat laatste ingewikkel. Bij haar kon dat vaak alleen overdag, bij hem pas na 11 uur ’s avonds. Ze waren echter vastbesloten, en wat ze met elkaar wilden doen (In gedachten hadden ze dat al 1000 keer gedaan).

Wat hij aantrekkelijk vond aan haar? De vrije en zorgeloze manier van schrijven, en die vakantiefoto van haar, in bikini, brrr, daar kreeg hij het bijzonder warm van, al durfde hij dat niet direct in die bewoordingen duidelijk te maken. Dus bleef het bij complimentjes over haar lange blonde haar, en de lieve kuiltjes in haar wangen.

Ze had hem toevertrouwd er af en toe uit te willen breken, helemaal los te willen gaan, een stukje leven heroveren voor zichzelf. Het sprak hem aan, dat bruisende, levendige, hartstochtelijke in haar. Het maakte iets bij hem wakker wat lang begraven was geweest.

Hoe hij er terecht kwam? Niet echt toevallig, daar was hij helemaal het type niet voor. Besluiteloze jaren die verstreken waarin hij zich probeerde te schikken in zijn situatie. Maar naarmate de tijd verstreek, bleek dat zijn opofferingsgezindheid en begrip binnen de relatie een vanzelfsprekendheid werden waarin geen ruimte meer was voor zijn verlangens en emoties. Hij was bezig een deel van zijn persoonlijkheid te verliezen. Het maakte hem in zichzelf gekeerd. Nee, hij was niet de jongste, niet de knapste, maar evengoed had hij genoeg te bieden. Als hij het tenminste niet had verleerd, het hele spel van verleiding en overgave. Het was zo lang geleden dat er sprake was van intimiteit, hij had er zo’n ontzettende behoefte aan, de liefkozingen,  hartstocht, een vrouwenlichaam tegen zich aan. Grote onzekerheid, want hij had die stap dan wel gezet, en een profiel aangemaakt, maar wie zou er reageren?

Wat vond zij nou leuk aan hem? In eerste instantie was ze teruggeschrokken voor zijn kwetsbaarheid en emotionele hulpeloosheid. Ze stond niet echt te trappelen om een therapeutisch contact te krijgen. Gaandeweg verdween echter zijn onzekerheid, en kreeg hij vertrouwen in hun contact. Hij bleek een ad-rem type te zijn. Ze zat vaak lachend zijn mails te lezen. Zijn foto was genomen op zijn werk, in een veiligheidspak, zijn hoofd rood van de kou en fonkelende donkere ogen in de gloed van de ondergaande zon.

De eerste ontmoeting werd afgesproken op een dag dat zijn gezin naar een familieweekend was. Dit deed hij heel bewust. Hij wilde tijd inbouwen om de ervaring te kunnen verwerken. Hij verlangde er enorm naar, maar zag er ook als een berg tegenop. Het was geen dagelijkse bezigheid, en het feit dat hij iets ging ondernemen waarvan hij de consequenties niet goed kon overzien beangstigde hem. Zij zat daar stukken minder mee. Ze kondigde thuis aan dat ze aan de boemel ging, en waarschijnlijk bij een vriendin bleef slapen als het uit de hand zou lopen. Niets aan de hand, dat gebeurde wel vaker. Ze was een nuchter en realistisch mens, had daarom ook al relatief snel op een kennismaking aangedrongen. De verwachtingen binnen de sprookjeswereld van mails en msn mochten niet te groot worden om de afstand naar de werkelijkheid nog te kunnen overbruggen.

Nee, van elkaar wisten ze niet dat ze veel tijd hadden vrijgemaakt voor deze ontmoeting. Ze zouden uit eten gaan, en dan wel zien. Hij koos het restaurant uit, was nerveus, sneed zich met scheren, kon geen heel stel sokken vinden en telde de uren. Zij was nog even naar de kapper geweest, trok een vrolijke jurk aan met pittige hakken en stapte in de auto. De laatste momenten nog sms-jes. Waar ben je, waar sta je straks, gaat het nog door, we kunnen nog terug. Bij de ingang van het restaurant zagen ze elkaar. Een steelse blik, een onhandige begroeting en snel naar binnen. Onwennig, maar ook gek vertrouwd. Door de mails en het chatten wisten ze vrij veel van elkaar, maar nu, zonder de bescherming van digitale anonimiteit overviel hen beiden een verlegenheid, opgevuld met small-talk, alsof ze ineens opnieuw moesten beginnen met kennismaken.

Veel trek hadden ze niet. Ze bleven praten, op een natuurlijke manier kwam de vertrouwelijkheid van hun eerdere contacten ook terug in hun gesprekken. Uren later liepen ze lacherig het restaurant uit, hij vroeg of ze wat wilde komen drinken. En het klonk zo cliche en banaal dat ze het allebei weer uitgierden van de pret. Schalks keek ze hem aan, “nou één drankje dan”! Anders kan ik niet meer naar huis. Waarop hij schaapachtig glimlachend naar haar keek. Ze zou achter hem aan rijden. De auto’s stonden vlak bij elkaar.

Opeens wilde ze niet meer wachten, niet meer praten, niet meer autorijden. Ze liep achter hem aan, en riep hem. Hij draaide zich om, half in het licht van een lantaarn, de druppels van de regen als een fijne nevel om hem heen. Daar stond ze, haar armen opende zich wijd en ze nodigde hem uit, woordeloos, maar zo overtuigd van wat ze voelde voor deze man. Zijn laatste twijfel verdween. Hij had opgezien tegen de rituelen van het initiatief nemen en hoe dan verder. Maar deze prachtige lieve vrouw begreep hem op zo’n diep niveau en hij voelde zich zo welkom zoals ze daar stond. Hij liep naar haar toe, sloeg zijn armen om haar middel, en midden op het parkeerterrein vonden hun monden en harten elkaar. Het was een prachtig begin.