Ja ik ben vreemdgegaan
Door *lief-saarje
Ja ik ben vreemdgegaan, en nee, ik heb het niet opgebiecht. Ik zie deze heerlijke man nog steeds, we genieten van elkaar en vinden bij elkaar wat we thuis niet meer vinden.
Het begon met een onschuldige chat, wat uitliep op een ontmoeting waar we beide bewust voor kozen, en die spetterend was. Onze band word inniger, intenser en we weten wat we aan elkaar hebben. Tenzij het lot anders bepalen zal, zullen we minnaars blijven, elkaars maatjes.
Oke is ben niet trouw aan mijn man, hij niet aan zn vrouw, ookal hebben we dat beide gezworen aan onze partners. Toch voelen we beide geen spijt, en ja…heel soms vind ik het moeilijk mn man aan te kijken en te zeggen dat ik ga winkelen, maar dit voelt ondanks dat heel goed voor mij.
liefs…
Zo’n soort ervaring heb ik ook. Het voelt gewoon natuurlijk en ik heb absoluut geen schuldgevoelens. Vloeken mag ook niet, maar als je het doet is dat heel menselijk. Het is voor mij geen morele kwestie meer. Het zou natuurlijk mooier zijn, als je dat thuis eerlijk kon vertellen, maar meestal is dat niet zo. Daar komt alleen maar ellende van. En een geheimpje hebben heeft ook iets. Als je het wil gaan vertellen, had je het beter niet kunnen doen.
Bij mij begon het ook met mails, nu ontmoeten we elkaar zo ongeveer 1 dag in de maand. Ik leef voor de ene dag in de maand. Het is zo mooi, puur en natuurlijk. De rest van de maand ben ik er voor thuis, maar die ene dag is van mijn minnaar en mij. Ik hoop dat dat nog lang zo blijft.